حسین خان حاکم فارس
رئیس مأموران چنین حکایت کرده که حسب الأمر حسینخان آجودان باشی والی فارس ما از شیراز به بوشهر توجّه نمودیم. در سه منزلی شیراز درمیان بیابان که می رفتیم جوانی را دیدیم که شال سبزی بر کمر داشت و عمامه ی کوچکیبرسم اشراف و تجّار آن روزگار بر سر گذاشته بود. چون بهم رسیدیم جوان سلام کرد و پرسیدکجا می روید گفتم حاکم فارس ما را برای کار مهمی به این اطراف فرستاد.
گفت: حاکم فارس شما را فرستاده که مرا دستگیرکنید. اینک من حاضرم هر طور مأمور هستید رفتار کنید. من سعی کردم که او را ندیده ونشنیده انگارم و از او بگذرم، لذا وقتی خواستم بروم، نزدیک تر آمد و گفت: من می دانمکه شما برای دستگیر کردن من می روید، من نخواستم بزحمت بیفتید؛ آمدم خودم را معرفیکردم اکنون مأموریت خود را انجام دهید.
از استماع این بیانات من بی اختیار ازاسبم پیاده شدم گفتم ای فرزند پیغمبر خواهشنمدم از همین جا به مشهد و خراسان عزیمت فرما تا از چنگال حسین خان در امان باشی. فرمود: خدا وند یار و یاور مناست تا آخرین ساعتی که مقرر شده هیچ کس نمی تواند به من اذیتی برساند، اینک مرا نزدحسین خان ببرید. (عجب آدم خُل و چلی بوده) من بناچار امرش را اطاعت کرده و مطابق ارادهاش عمل نمودم.
مأمورین حسین خان حضرت باب را با احترامو بدون قید و بند تا شیراز همراهی نمودند تا به مقرّ حکومت وارد شدند. چون حسین خاناز ورود حضرت باب آگاه گردید، فوراً حضرتش را احضار کرد و با کمال رذالت در وسط اطاقصندلی گذاشت و به حضرت اعلی اشاره کرد که جالس شوند و بتوبیخ و ملامت آن حضرت پرداخت.و در حضور جمع با کلمات پست و زشتی حضرت باب را مورد عتاب و خطاب سخت قرار داد و گفت:
آیا می دانی چه فسادی بر پا کردی و چه لطمهبزرگی بر دین مقدّس اسلام وارد آورده‌ای. تو همان شخصی نیستی که مدعی دین تازه شدهای و به لغو احکام قرآن امر کرده‌ای؟ حضرت باب با نهایت متانت در جواب حاکم فارس آیهای تلاوت کرد. حسین خان که از شنیدن آن بی اندازه خشمگین شده بود، به یکی از فرّاشانامر کرد تا سیلی سختی به صورت حضرت باب بزند.
این سیلی به قدری شدید بود که عمّامه ی هیکلمبارک به زمین افتاد. شیخ ابو تراب امام جمعه ی شیراز که در آن مجلس حاضر بود، آن بزرگواررا پهلوی خود نشانید سپس به حسین خان رو کرد و گفت: معنی آیه این است که در باره ی هرمطلبی باید بحث و جستجو کرد، آن وقت رأی قطعی را اتّخاذ نمود. در اینجا هم باید موضوعمورد بحث قرار گیرد.
آنگاه شیخ ابوتراب درباره ی ادّعای امرجدید از حضرت باب جویا شد، حضرت باب فرمود: "من نه وکیل قائم موعود هستم و نه واسطه بین امام غایب و مردم هستم". امام جمعه گفت: کافی است. ازشما خواهش می کنم روز جمعه در مسجد وکیل تشریف بیاورید و در مقابل عموم مردم همین بیانیرا که فرمودید مکرر بفرمائید.
حسین خان گفت: حتماً باید شخص محترمی ضامن سیّد باب شود تا ما هر وقت او را بخواهیم فوراً بما تسلیم نمایدو اگر ازاین ببعد سیّد باب برخلاف دین اسلام رفتار کند ضامنش از عهده بر آید. حاجیسید علی، خال (دائی) سید باب که در آن مجلس حاضر بود ضمانت خواهر زاده خود را قبولکرد و ضمانت نامه کتبی به خط خود نگاشته مختوم داشت و چند نفر نیز شهادت خود را نوشتهتسلیم حاکم نمودند.
جناب خال حضرت باب را به منزل خود برد، حضرت باب اوقات خویش را در گوشه منزل به تنهائی می گذرانیدند و به جزحرم (همسر) و والده حضرت و دائی های آن بزرگوارکس دیگری در منزل رفت و آمد نمی کرد.
در این احوال علما و فقهای شهر آرام ننشستهاز امام جمعه خواستند که حضرت باب را به مسجد وکیل احضار کرده و به تبرّی از ادّعاوادار نماید و آنچه را که در محضر حکومت متعهّد شده انجام دهد. شیخ ابو تراب نیز مکتوبیبه حاجی سید علی خال نوشت و از او درخواست نمود که روز جمعه سید باب را به مسجد وکیلآورده تا مطابق وعده وفا نماید و به او پیغام داد که امیدوارم خواهر زاده ی شما بیاناتشطوری باشد که از هیجان عمومی کاملا جلوگیری شود.
این موضوع مورد قبول خال واقع گردید از اینخبر چون عامه مردم مطلع گشتند. روز موعود جمعیت زیادی در محوطه مسجد اجتماع نموده والیفارس و گماشتگان حکومتی و جمعی از علما و بزرگان و اعیان شهر نیز به این جمعکثیر پیوسته، محل خالی در مسجد از صحن و بالای بام و غیره دیده نمی شد. در چنین موقعیتیحضرت باب به همراه جناب خال قدم به مسجد گذاشتند.
حسین خان آجودان باشی حاکم فارس (صاحب اختیار)
درباره این سایت