ادعاهای بهاءالله - 37

                                                      خدای جالس

     از ابتدای ظهور اسلام تا به امروز بت پرستان ومستکبرین عالم لحظه ای از مخالفت خود با پیامبر اعظم و مسلمانان دست برنداشته و دشمنیخود روز به روز گسترش دادند. استعمارگران که از وحدت امت اسلامی ترس داشتند و اتحادو اتفاق مسلمانان پشت آنان را به لرزه در آورده بود، با علم کردن فرقه ضاله بابیتو بهائیت هدفی جز تضعیف نیروی این همبستگی و روح تعاون و همکاری بین مسلمانان راداشتند؟

    پیروان گمراه و جاهل میرزا حسینعلی نوری مازندرانی کهچشم و گوش بسته انقیاد خود را از رهبرانشان نشان می دهند، با کمال بی شرمی برای اومقام خدائی قائل شده و به جای خلاق متعال از وی نام می برند.

    عزیزالله سلیمانی در کتاب مصابیح هدایت جلد 1صفحه 382 می نویسد: یکی از بهائیان به نام فاضل شیرازی در خراسان شبی در عالم رؤیادید که در ملازمت حضرت رضا علیه السلام به عرش رفت و در آنجا مشاهده کرد که سهبزرگوار حضور دارند یکی در وسط و دو تا در طرفین. در همانجا دریافت آنکه در وسطاست خدای یگانه عالم آفرینش است و آنانکه در یمین و یسارش می باشند دو تن ازمقربان حضرتند و در همان موقع از جانب خدا کتابی توسط یکی از آن دو به فاضل دادهشد که آن را تصحیح کند. مدتی می گذرد و فاضل به عکا می رود و در آنجا. از خم وپیچ کوچه ای که می رفت از پشت سر چشمش به آن جماعت افتاده از قفا هیکل مبارک(عبدالبهاء) را شناخت، زیرا دید عین یکی از آن دو وجود مقدسی است که آنان را موقعرؤیای خراسان در حضور خدا در عرش زیارت کرده است. لکن از شرط ادب دور دانست که ازپشت سر خود را به حضور برساند».

    فاضل شیرازی بهائی در کوچه های عکا عبدالبهاء راکه در حضور خدا در خواب دیده بود از پشت سر شناخته چون عبدالبهاء مقرب درگاه پدرشمیرزا حسینعلی بهاء بوده بنابراین مقصود فاضل از دیدن خدا کسی جز میرزا حسینعلینوری نیست.

    ملاحظه می کنید که بهائیان میرزا حسینعلی بهاء رامی پرستند نه خدا را با این عقیده بهائیان قطعا مشرک و نجس هستند. همانگونه که دراستفتائاتی که از مراجع عظام تقلید شده است، همه آنان فرموده اند که بهائیان محکومبه کفر و نجاست هستند و اجتناب از آنان واجب است.

    اما امیرالمؤمنین علیه السلام در خطبه 90 نهجالبلاغه می فرماید: " الحمد لله المعروف من غیر رؤیة و الخالق من غیر رؤیةالذی لم یزل قائماً دائماً. حمد و سپاس خداوندی را سزاست که بدون دیده شدن بهچشم شناخته شده است و بدون فکر و اندیشه آفریننده است. خداوندی که همیشه بوده و باقی و برقراراست.

    امام صادق علیه السلام نیز می فرمایند: عالمیخدمت امیرالمؤمنین علیه السلام رسید و گفت: پروردگارت را هنگام پرستش او دیده ای؟حضرت فومود: من آن نیستم که پروردگاری را که ندیده ام بپرستم. عرض کرد چگونه او رادیده ای؟ فرمود: دیدگان هنگام نظر افکندن او را درک نکنند ولی دلها با حقائق ایماناو را دیده اند.

برایدیدن کتاب مصابیح هدایت روی ادامه مطلب کلیک کنید.